Sawasdee allemaal,

Daar zijn we weer vanuit Chiang Rai. Vandaag hebben we een trip geboekt waarbij we de meest toeristische plekjes in de omgeving van Chiang Rai zullen aandoen. We worden rond kwart over 8 opgepikt bij ons hostel en we zien dat ook een Duits echtpaar aanschuift in het busje. Aan boord de chauffeur (genaamd 'big' aangezien zijn Thaise naam te moeilijk is), onze gids (noemt zich ook 'big' om het makkelijk te houden), een bulgaars jong stel en een jongedame uit de buurt van Dokkum. Ze heet Fardou wat een echte Friese naam schijnt te zijn.

Allereerst gaan we op weg naar de Witte tempel. Deze hebben wij gisteren natuurlijk al bezocht maar we vinden het helemaal niet erg om deze prachtige tempel nog een keer te zien. Van de gids leren we dat het omgevallen torentje op het achterste gebouw tijdens een aardbeving in 2011 is gesneuveld. Zo leren we meteen al weer iets nieuws. Wij leunen lekker achterover op een terrasje terwijl onze reisgenoten driftig aan het fotograferen zijn. Na deze tempel bezoeken we de tegenhanger op een klein half uurtje rijden.

The Black House is een project van een kunstenaar die twee maanden geleden is overleden. Het bestaat uit 40 zwart geschilderde huizen en de kunstenaar lijkt een obsessie voor de dood te hebben. Veel meubels zijn gemaakt van de huiden en skeletten van dode dieren. Het doet allemaal luguber aan. Zelfs de botten van de kunstenaar zelf zijn meteen na zijn dood als relikwie opgeborgen in het grootste zwarte gebouw. Het project staat te koop voor de liefhebber. Wij slaan even over

We lopen nog even door de shop waar ook weer allerlei kunstobjecten worden verkocht die met de dood te maken hebben en hierna rijden we richting een Hilltribe village. In het dorpje, waar we een uurtje kunnen rondwandelen, zijn verschillende bergvolken vertegenwoordigd. Het bekendste is natuurlijk het Karen Longneck volk. Zij worden zo genoemd omdat de vrouwelijke tribeleden goudkleurige ringen om hun nek dragen. Dit gebeurt vanaf het 5de jaar en om de paar jaar komen er een paar ringen bij. De oudste vrouwen lijken dan ook een heel lange nek te hebben, maar eigenlijk is het zo dat de schouders omlaag worden geduwd. Toch worden ze longnecks genoemd. Ook andere volken zoals de Hmong en de Akha zijn vertegenwoordigd. Het ziet er erg toeristisch uit en de verschillende volkeren proberen souvenirs te slijten aan de toeristen. De volgende dag leren we in het Hilltribe museum dat de mensen daar niets terugzien van de entreegelden die door de toeristen worden betaald. Zij leven van de souvenirverkoop. Erg zielig dus en we zouden het liefst nog wat extra prulletjes hebben gekocht. Onwetend schieten we veel plaatjes en wandelen we door het dorpje heen. De mensen gaan gelaten met ons op de foto en laten zich makkelijk fotograferen. Ka mag zelfs even een paar nekringen om. Deze kunnen tot maar liefst 4 kilo wegen. Ze moeten dus wel getrainde nekspieren hebben.

Na dit avontuur rijden we verder noordwaarts waar we een korte stop maken bij 8 acres (wij hebben geen idee hoeveel dit is, maar het lijkt erg veel) aan theeplantages. Wanneer we vragen of het Thaise mensen zijn die er werken begint de gids te lachen. Welnee, het zijn gastarbeiders uit het arme nabijgelegen Myanmar, ook wel bekend als Birma. Deze goedkope krachten plukken de thee. De Thai zijn rijk in vergelijking met de omringende landen en zij laten de rotklusjes aan de gastarbeiders over. We krijgen een kopje thee aangeboden en nadat we wat foto's hebben kunnen nemen wordt het hele gezelschap weer ingeladen. Iets verder naar het noorden ligt Mae Sai, het noordelijkste plaatsje van Thailand en tevens een van de grensovergangen met Myanmar. We zoeven langs de grensovergang en terwijl Gid de camera instelt rijden we er al weer vandaan. 50 meter voor de grens keren we namelijk weer om en nemen we de afslag naar de Gouden driehoek, oftewel de Golden Triangle. Dit is het grensgebied tussen Thailand, Laos en Myanmar en vanaf vele gezichtspunten kun je alle drie de landen tegelijk zien. Ze worden gescheiden door de Mekong rivier. De streek stond ook bekend als de de grootste opiumproducent ter wereld maar moet het tegenwoordig vooral van het toerisme hebben. Vanaf een paar honderd meter hoogte hebben we prachtig zicht op het drielandenpunt. We rijden langs de Mekong op met aan de overkant Laos en komen niet veel later aan in het plaatsje Ciang Saen waar we een tempel bezoeken die boven op een berg ligt. Hiervandaan hebben we nog mooier zicht op Laos en lonken de casino's aan de overkant. In Thailand is gokken verboden (behalve de vele loterijen waarvoor op elke straathoek loten worden verkocht) en vandaar dat de casino's in Laos gretig worden bezocht. We bezoeken het Opiummuseum en leren van alles over opium, de basis van morfine en heroine. Hoe kan het anders dat de Nederlanders de opiumpijp hebben geintroduceerd.

Na deze leerzame en leuke dag rijden we in anderhalfuur terug naar Chiang Rai. We nemen afscheid van onze tripgenoten en gids terwijl het Duitse stel met ons oploopt naar het hostel. Zij vertrekken morgen naar Laos met de slowboat. Wij hebben nog een dagje in Chiang Rai voor de boeg voor we naar Cambodja vertrekken.

Na een kleine opfrisbeurt maken we ons op voor de zaterdagavondmarkt. Voor dit relatief kleine stadje is de markt enorm. Gidje scoort een korte broek, maar maatje 36 blijkt hier een stuk krapper dan bij ons blijkt later. Op een groot plein dansen de Thai alsof het een lieve lust is en Karen waagt een dansje mee tot hilariteit bij de Thai. Er heerst een vrolijke sfeer en in de bloementuin doen ze er nog een schepje bovenop. Hier staat een populaire band uit Bangkok te spelen. Vele thaise jongeren kunnen hun enthousiasme bijna niet bedwingen voor het podium en YMCA-en vrolijk mee met de band. Volgens ons hebben ze de boxen opgeblazen en het is niet om aan te horen. De sfeer wordt er echter niet minder om maar wij besluiten nog wat over de markt te struinen.

Via de bekende klokkentoren van Chiang Rai lopen we naar ons hostel en kruipen in ons heerlijke bedje.

alle liefs, K&G